ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
"ΟΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΙ ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ"
Μια πολύ συχνή τακτική που ακολουθούν οι άνθρωποι, είναι να προσπαθούν να επιβάλουν την γνώμη τους, ή να πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες τους, ελέγχοντας τους άλλους με την βοήθεια συναισθηματικών εκβιασμών. "Αν δεν κάνεις αυτό θα θυμώσω, θα σε εγκαταλείψω, θα σε αποκληρώσω, θα πεθάνω". Δύσκολα θα βρεθεί κάποιος που να μην έκανε χρήση τέτοιων μέσων - οι γονείς είναι πρώτοι στον κατάλογο. Προκειμένου να δώσουμε την αγάπη μας ζητάμε ανταλλάγματα, ελπίζοντας ότι το θύμα μας, μάς έχει μεγάλη ανάγκη. Συχνά δεν πραγματοποιούμε τις απειλές μας, γιατί ο άλλος μας έχει λιγότερη ανάγκη από ότι τον έχουμε εμείς. Έτσι αναγκαζόμαστε να υποχωρήσουμε. Μην φοβάστε λοιπόν, οι γονείς σας δεν θα πεθάνουν αν κάνετε σχέση με τον άνθρωπο που αγαπάτε. Μην υποχωρείτε σε τέτοιους εκβιασμούς. Τον εκβιαστή, όποιος και αν είναι αυτός, όποιες και αν είναι οι προφάσεις του, δεν τον έχετε ανάγκη στην ζωή σας, δεν σας σέβεται σαν άνθρωπο, σας θεωρεί κτήμα του.
Τι συμβαίνει τώρα με τους γονείς και τα παιδιά τους; Οι γονείς, δηλαδή οι δικοί μας γονείς, ή εμείς οι ίδιοι, απειλούμε τα παιδιά μας με αυτό που θα λέγαμε "στέρηση αγάπης". Αν δεν με υπακούσεις δεν θα σε αγαπάω. Τι ελπίζουμε να πετύχουμε; Να φοβηθούν τα παιδιά μας και λόγω της ανασφάλειάς τους και του ανυπεράσπιστου της θέσης τους να μας υπακούσουν. Τι πετυχαίνουμε στην πραγματικότητα; Να τους δημιουργήσουμε φοβίες απόρριψης και μειωμένη αυτοεκτίμηση.
Άλλες μέθοδοι βγαλμένες από τα βάθη του μεσαίωνα, είναι οι αρνητικοί χαρακτηρισμοί. Όπως το να λέμε σε ένα παιδί ότι είναι βλάκας. Ελπίζουμε ότι έτσι θα φιλοτιμηθεί να διαβάσει, ας πούμε, περισσότερο. Ενδιαφέρεται για τον σεβασμό μας, εμείς δεν του τον δίνουμε δωρεάν και το δύστυχο παιδί πρέπει να τον "αγοράσει" υπακούοντάς μας. Όμως αυτό υπονομεύει την αυτοεκτίμησή του. Τον σεβασμό μας, όπως και την αγάπη μας, να την δίνουμε άνευ όρων. Το χαρτζιλίκι όμως δεν πρέπει να δίνεται έτσι εύκολα, όπως κάνουν πολλοί γονείς. Εκεί να απαιτήσουμε τα ανταλλάγματα γιατί είναι κάποιου είδος μισθού. Όχι όμως ανταλλάγματα στην αγάπη και στον σεβασμό. Αυτά πρέπει να είναι δεδομένα και αυτονόητα.
Όταν λέμε σε έναν άνθρωπο ότι είναι ανίκανος, αυτό ενδέχεται να τον καταστήσει πράγματι ανίκανο. Είναι ένα είδος υπνωτικής υποβολής που πιάνει εύκολα σε παιδιά. Επίσης αυτό που μπορεί να συμβεί είναι, ότι το παιδί θυμωμένο από την στάση μας μπορεί να θελήσει να μας εκδικηθεί, με το να γίνει σκόπιμα έτσι όπως του είπαμε ότι είναι. Να αποτύχει επίτηδες στην ζωή του για να "μας δείξει εμάς", όπως λέγεται. Πολλά προβληματικά άτομα κρύβουν μέσα τους έναν παρόμοιο μηχανισμό. Οι γονείς αναρωτιούνται γιατί το παιδί τους έχει τέτοια συμπεριφορά, αλλά δεν τους περνάει από τον νου ότι ίσως οι ίδιοι να του την υπέβαλλαν. Εδώ αυτό που βοηθάει και πρέπει να γίνεται από μικρή ηλικία, είναι η επιβράβευση και η αποδοχή. Σπέρνουμε έναν καλό σπόρο στην ψυχή του παιδιού. Η κατάκριση είναι η σπορά ενός ζιζανίου.
Πολύ συχνά λέμε στα παιδιά μας και το έχουμε ακούσει και εμείς από τους δικούς μας γονείς, ότι δεν είναι καλά παιδιά. Γιατί δεν είναι καλό ένα παιδί; Γιατί έκανε κάποια αταξία, κάτι που μπορεί απλώς να μην μας βολεύει. Προσέξτε τι συμβαίνει εδώ. Έχουμε έναν άνθρωπο, το παιδί δηλαδή, που δεν έχει ακόμα διαμορφώσει την δική του στέρεη προσωπικότητα. Είναι ένα ευπαθές, ευαίσθητο "υλικό". Λέγοντάς του ότι δεν είναι καλό, εντυπώνουμε στην ψυχή του κάτι σαν σφραγίδα. Το παιδί θα αρχίσει υποσυνείδητα να πιστεύει αυτό που του είπαμε, γιατί ένας μεγάλος, στα δικά του μάτια, έχει κύρος (Και ύψος - μας βλέπουν από πολύ χαμηλά, να το έχουμε πάντα υπ' όψη. Όταν θέλω να επιπλήξω ένα παιδί, συχνά γονατίζω για να έρθω στο ύψος του ώστε να μην νοιώθει μειονεκτικά). Γιατί του λέμε κάτι τέτοιο; Το εκβιάζουμε συναισθηματικά για να μας υπακούσει. Ελπίζουμε ότι θα ενοχληθεί από την απόρριψή μας και για να ακούσει αυτό που τόσο έχει ανάγκη, θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να "αγοράσει" τον σεβασμό μας και την αγάπη μας, που με αυτό τον τρόπο όμως την έχουμε εκπορνεύσει. Η υποβίβαση αυτή εκ μέρους μας, του δημιουργεί την ενδόμυχη πεποίθηση ότι κάπου δεν αξίζει. Αυτό θα το κουβαλάει μέσα του, σε όλη του την ζωή.
Δεν ισχυρίζομαι ότι τα παιδιά είναι άγια. Και εγωισμό έχουν και ελαττώματα. Αλλά αν θέλουμε να τα βοηθήσουμε θα πρέπει να εστιάσουμε στο καλύτερο. Να τους δίνουμε μηνύματα ενθάρρυνσης που συντονίζονται με την καλή τους πλευρά, προκειμένου να την ενεργοποιήσουν. Μεταξύ των ανθρώπων υπάρχουν φαινόμενα συντονισμού. Γι αυτό η ενθάρρυνση, η εμπιστοσύνη και ο καλός λόγος, φέρνουν πάντα θετικά αποτελέσματα. Η συνεχής γκρίνια στην οποία μας έχουν συνηθίσει τα μέσα ενημέρωσης, οι πολιτικοί και οι μανάδες μας, είναι κάτι το διαβρωτικό.
Τελειώνοντας θα πρέπει να επισημάνουμε ότι δεν πρέπει να επιπλήττουμε και να τιμωρούμε τα παιδιά μας δημοσίως, μπροστά στα μάτια των άλλων. Αυτό είναι μια περιττή ταπείνωση. Βέβαια ο φόβος του δημόσιου διασυρμού τα κάνει περισσότερο υπάκουα, αλλά δεν είναι αυτή η σωστή συμπεριφορά από έναν γονιό, ο οποίος δεν θα ήθελε να κάνουν κάποιοι άλλοι τα ίδια σε αυτόν. Αυτό που δεν θέλουμε να μας κάνουν ας μην το κάνουμε στους άλλους. Οι γονείς έχουν συχνά την τάση να θεωρούν τα παιδιά τους αντικείμενα, χωρίς αισθήματα. Δεν υπάρχει λόγος να τα διαπομπεύουμε μπροστά στους φίλους τους, για να δείξουμε το κύρος μας. Να μπούμε στην θέση τους πρώτα και μετά αν χρειαστεί να τα πάρουμε παράμερα και να ενεργήσουμε όπως νομίζουμε σωστότερα, ιδιαιτέρως, όχι μπροστά σε ακροατήριο.
Συμπέρασμα: Τα "μπράβο", τα "σ' αγαπώ", τα φιλιά, οι αγκαλιές και τα χάδια, να είναι στην ημερήσια διάταξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου