ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ
Οι γονείς αποτελούν για τα παιδιά πρότυπα, καθώς είναι βασικές αρχετυπικές μορφές στις οποίες στηρίζουν την ανάπτυξη του χαρακτήρα τους. Η παιδική προσωπικότητα είναι εξαιρετικά ευπαθής και ανασφαλής, γι αυτό χρειάζεται κάποια στηρίγματα. Μια ανδρική και μια γυναικεία μορφή οι οποίες να μπορούν να σταθούν στο ύψος τους, χωρίς ψεγάδια όσο αυτό είναι δυνατόν, θα επιτελέσουν τον ρόλο τους ως γονεϊκά πρότυπα. Το παιδί έχει κάτι να θαυμάζει, να παραδειγματίζεται και να νοιώθει την απαραίτητη ασφάλεια. Όταν οι γονείς το σέβονται, θα μάθει να σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους. Όταν το αγαπούν, θα μάθει να αγαπάει τον εαυτό του και τους άλλους. Όταν είναι δίκαιοι απέναντί του, θα διδαχθεί την δικαιοσύνη. Το παιδί στηρίζεται μέσω της πίστης και του θαυμασμού στα πρότυπα αυτά και όταν αποκτήσει αρκετές δυνάμεις με την βοήθειά τους, θα στηριχθεί τελικά στον εαυτό του.
Εδώ λοιπόν βλέπουμε πόσο είναι αναγκαίο να στέκονται οι γονείς στο ύψος του ρόλου τους. Πρέπει να είναι εντάξει με τον εαυτό τους. Ώριμοι, με διάκριση, σταθερότητα, αγάπη και σοφία. Οι ανώριμοι, οι ψυχικά διαταραγμένοι, οι ανασφαλείς, οι υποκριτές, δεν μπορούν να είναι τα σωστά πρότυπα. Θα αφήσουν κενά στην παιδική ψυχή και το παιδί θα προσπαθήσει να τα καλύψει αργότερα εξιδανικεύοντας με αφύσικη ευκολία τον πρώτο τυχόντα, ο οποίος θα του "πουλήσει" κάποιο παραμύθι. Αυτό εξηγεί εν μέρει τους φανατικούς οπαδούς ιδεολογιών, κομμάτων, τους απερίσκεπτους γάμους, τις "εύκολες" γυναίκες, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Το "στέκομαι στο ύψος μου" μπορεί να έχει αξία μόνο όταν είναι πραγματικό. Η υποκρισία όχι μόνο δεν βοηθάει, αλλά τελικά θα μας εκθέσει στα μάτια των παιδιών, γιατί κάποτε θα μας ξεσκεπάσουν με οδυνηρό για όλους τρόπο. Πρέπει να έχουμε αληθινά προσόντα και αν δεν έχουμε να τα καλλιεργήσουμε, όχι να παριστάνουμε απλώς ότι είμαστε κάποιοι.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι δεν πρέπει να μιλάμε άσχημα σε ένα παιδί για τους γονείς του. Ούτε ο ένας γονιός να κατηγορεί τον άλλον σε περίπτωση διένεξης ή διαζυγίου. Δυστυχώς το να δηλητηριάζουμε την παιδική ψυχή, προκειμένου να κερδίσουμε την μάχη με τον αντίδικό μας, είναι κάτι σαν εύκολη λύση. Γκρεμίζουμε όμως έτσι τις αρχετυπικές μορφές από το βάθρο τους με πολύ σοβαρές συνέπειες. Την γονική εικόνα στο παιδί πρέπει πάντοτε να την στηρίζουμε, ότι και να έχουν κάνει αυτοί οι γονείς. Ας τονίζουμε τις θετικές πλευρές, απαλύνοντας τις αρνητικές. Κάποτε τα παιδιά θα τις καταλάβουν μόνα τους, δεν χρειάζεται να γίνουμε εμείς οι καλοθελητές.
ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
ΜΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΤΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ
Οι γονείς αποτελούν για τα παιδιά πρότυπα, καθώς είναι βασικές αρχετυπικές μορφές στις οποίες στηρίζουν την ανάπτυξη του χαρακτήρα τους. Η παιδική προσωπικότητα είναι εξαιρετικά ευπαθής και ανασφαλής, γι αυτό χρειάζεται κάποια στηρίγματα. Μια ανδρική και μια γυναικεία μορφή οι οποίες να μπορούν να σταθούν στο ύψος τους, χωρίς ψεγάδια όσο αυτό είναι δυνατόν, θα επιτελέσουν τον ρόλο τους ως γονεϊκά πρότυπα. Το παιδί έχει κάτι να θαυμάζει, να παραδειγματίζεται και να νοιώθει την απαραίτητη ασφάλεια. Όταν οι γονείς το σέβονται, θα μάθει να σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους. Όταν το αγαπούν, θα μάθει να αγαπάει τον εαυτό του και τους άλλους. Όταν είναι δίκαιοι απέναντί του, θα διδαχθεί την δικαιοσύνη. Το παιδί στηρίζεται μέσω της πίστης και του θαυμασμού στα πρότυπα αυτά και όταν αποκτήσει αρκετές δυνάμεις με την βοήθειά τους, θα στηριχθεί τελικά στον εαυτό του.
Εδώ λοιπόν βλέπουμε πόσο είναι αναγκαίο να στέκονται οι γονείς στο ύψος του ρόλου τους. Πρέπει να είναι εντάξει με τον εαυτό τους. Ώριμοι, με διάκριση, σταθερότητα, αγάπη και σοφία. Οι ανώριμοι, οι ψυχικά διαταραγμένοι, οι ανασφαλείς, οι υποκριτές, δεν μπορούν να είναι τα σωστά πρότυπα. Θα αφήσουν κενά στην παιδική ψυχή και το παιδί θα προσπαθήσει να τα καλύψει αργότερα εξιδανικεύοντας με αφύσικη ευκολία τον πρώτο τυχόντα, ο οποίος θα του "πουλήσει" κάποιο παραμύθι. Αυτό εξηγεί εν μέρει τους φανατικούς οπαδούς ιδεολογιών, κομμάτων, τους απερίσκεπτους γάμους, τις "εύκολες" γυναίκες, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Το "στέκομαι στο ύψος μου" μπορεί να έχει αξία μόνο όταν είναι πραγματικό. Η υποκρισία όχι μόνο δεν βοηθάει, αλλά τελικά θα μας εκθέσει στα μάτια των παιδιών, γιατί κάποτε θα μας ξεσκεπάσουν με οδυνηρό για όλους τρόπο. Πρέπει να έχουμε αληθινά προσόντα και αν δεν έχουμε να τα καλλιεργήσουμε, όχι να παριστάνουμε απλώς ότι είμαστε κάποιοι.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι δεν πρέπει να μιλάμε άσχημα σε ένα παιδί για τους γονείς του. Ούτε ο ένας γονιός να κατηγορεί τον άλλον σε περίπτωση διένεξης ή διαζυγίου. Δυστυχώς το να δηλητηριάζουμε την παιδική ψυχή, προκειμένου να κερδίσουμε την μάχη με τον αντίδικό μας, είναι κάτι σαν εύκολη λύση. Γκρεμίζουμε όμως έτσι τις αρχετυπικές μορφές από το βάθρο τους με πολύ σοβαρές συνέπειες. Την γονική εικόνα στο παιδί πρέπει πάντοτε να την στηρίζουμε, ότι και να έχουν κάνει αυτοί οι γονείς. Ας τονίζουμε τις θετικές πλευρές, απαλύνοντας τις αρνητικές. Κάποτε τα παιδιά θα τις καταλάβουν μόνα τους, δεν χρειάζεται να γίνουμε εμείς οι καλοθελητές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου